Alleen de bakfiets voor de gevel met garagedeuren in de Volmarijnstraat verraad dat erachter een gezinshuis schuilgaat. Niet, zoals de geveltekst doet vermoeden, een ‘Motorenbedrijf’. Job (eigenaar Het Echte Werk) en Jol (werkt bij Buiten deli & lunch) kochten in 2012 een oude garage en maakten er zelf een woonhuis van. Jol: “Als je verbouwt gaat dat nooit helemaal volgens plan.” Bij Job en Jol vielen bijvoorbeeld alle muren om. Nu staan ze weer fier overeind en wonen ze er met zoon Foppe en dochters Sientje en Zus.
In 2000 gooiden de Brabantse Job en Jol het roer om: ze verhuisden prompt van Breda naar Rotterdam. “We waren niet gebonden en vonden Rotterdam een leuke stad.” Job werkte bij een grafisch bureau in Breda, Jol werkte als etaleur in Breda. Net na de verhuizing reisden ze dus nog dagelijks terug, tot Jol een andere baan vond en Job voor zichzelf begon met bureau Het Echte Werk.
“Ik sprokkel graag dingen van rommelmarkten. Die kaart van het spijsverteringskanaal vind ik heel tof. Hier tegenover woont een man met allemaal zooi in zijn garage. Het houten tafeltje naast de bank komt bij hem vandaan.”
Blaffende buurvrouw
‘Ik moest het eerste jaar wel erg wennen,’ bekent Jol. “Rotterdammers zijn zó recht voor hun raap. Toen ik de vuilniszakken buiten had gezet een avond van tevoren, belde er direct een buurvrouw aan. ‘Zo doen we dat hier niet!’, blafte ze.” Jol vond dat dat ook wel aardiger kon, maar weet de in-your-face eerlijkheid inmiddels goed te waarderen. “Ik denk dat ikzelf nu ook een stuk directer ben.”
Een tuin voor Foppe
In hun voormalige bovenwoning in de Zwaerdecroonstraat woonden ze erg naar hun zin. “Al is ons huis destijds wel eens beschoten door een dronken idioot die dacht dat er niemand woonde. Er zat een gat in het raam en in ons plafond, gelukkig waren we niet thuis.” Toen kwam zoon Foppe. Als peuter keek hij volgens Jol verlangend vanaf het balkon naar de tuintjes en spelende kinderen eronder. Ze besloten daarom op zoek te gaan naar een huis met tuin.
Snelle (ver)koop
“En toen werd ons huis supersnel verkocht!” Ze moesten dus rap iets anders vinden, het liefst in dezelfde buurt. De te koop staande garage in de Volmarijnstraat, met erboven een te koop staande woning, wekte direct interesse. “De makelaar vertelde dat er veel gegadigden waren, dus zenuwachtig als we waren deden we snel een bod.” Een dag na de verkoop van hun oude woning kochten ze een nieuw huis, waar nog wel het nodige aan moest gebeuren. “We wilden iets anders dan anders, een huis dat nog niet helemaal af was, want we zijn niet vies van klussen.” Dat kwam goed uit.
De grote rode plaat (Inez Odijk) huurde Jol ooit bij de Kunstuitleen. “Ik zag dit werk hangen, was enthousiast, vertelde Job erover en hij wist direct welke ik bedoelde.” Uiteindelijk besloten ze ‘m over te nemen en in geval van brand is dit het eerste en enige item dat Jol probeert naar buiten te slepen. “Verder niets, ik hecht niet zoveel waarde aan spullen hoor.”\
De muren vielen om
Voor de verbouwing hadden ze een plan. “We wilden een tuin dus een deel van de garage werd afgebroken, want die liep door tot aan het pand erachter. We wilden ook stalen kozijnen. En de trap naar boven hadden we in de hal bij de voordeur bedacht.” Plannen zijn er om te wijzigen: de muren van het pand bleken namelijk niet bestand tegen een verbouwing. “Ze vielen om, dus toen hebben we het anders aangepakt.”
“We kopen niet vaak iets nieuws voor in huis. Onze bank stortte laatst in, dan moet je wel een nieuwe. Deze is van Loods 5.”
Nieuwe indeling, oude tegeltjes
Via de woonkamer loop je nu via een trap naar de eerste verdieping, met de master bedroom (met badkamer en suite) en de kamer van Zus. Op de tweede een extra badkamer voor de kinderen en nog eens twee slaapkamers, van Sientje en Foppe. In totaal hebben ze zo’n 120 m2 tot hun beschikking. “De indeling en de muren zijn nieuw, alleen de tegeltjes zaten er al in.” Bewonderenswaardig: qua budget kwam het stel wél uit.
Sfeervol straatje
De Volmarijnstraat vonden Job en Jol altijd al erg sfeervol. “We keken nog even in Noord, vlakbij de Kleiweg, maar daar is niet zoveel te doen. Hier zit alles om de hoek en toch is het net een dorpje.” Er is goed contact met de buren, kinderen lopen in en uit. “De meeste kinderen gaan naar dezelfde school, we letten ook allemaal op elkaar en doen in het weekend vaak een borrel voor de deur, vooral in de zomer.” Er is zelfs een WhatsApp-groep “Wie komt er een borreltje doen?” in het leven geroepen.
“De badkamer en twee kamers op de tweede waren er al. We hebben zelf schuifdeuren voor de badkamer gemaakt. Verder zaten er overal lelijke opdekdeuren in. De oude deuren hadden we nog uit ons vorige huis. Als het boven af is - we zijn aan het verbouwen - dan gaan de meisjes naar boven en Foppe krijgt de kamer van Zus.
Als er iemand met een wijntje voor zijn huis zit, sluipen er al snel buren bij
We maken écht gebruik van de stad, gaan regelmatig uit eten of naar de bios. Erg handig, die band met de buurt. Een alleenstaande moeder uit de straat gooit bijvoorbeeld haar kinderen even af als ze gaat sporten, vertelt Jol. En oppassen per babyfoon is ook heel gewoon. “We gaan nu misschien iets minder op pad dan vroeger, maar maken nog steeds optimaal gebruik van de stad. Onze oppas woont in de straat.”
Leentuin
Van de tuin wordt gretig gebruikgemaakt. In eerste instantie was het maar een postzegel, maar Jol wist de tuin slim uit te breiden. De aangrenzende tuin - van een schoenmaker op de Binnenweg - werd nauwelijks gebruikt. “Die man haalde eens per jaar onkruid weg, dat was het. Ik vroeg hem of we zijn tuin ook mochten gebruiken, huren desnoods, en dat mocht!” Ze delen de tuin nu met de overburen van één hoog, die via een trap vanaf het balkon de tuin betreden.
Een berg kinderen
“Waar ik blij van wordt in huis? Van kleine dingen, zoals mooie bloemen op tafel. En van naar buiten gaan met mooi weer. Tafelen met vrienden in de tuin, terwijl de kinderen buitenspelen. Hè Zus?” Jol kijkt naar Zus en besluit: ‘Ja, een berg met kinderen buiten is het beste dat er is.’