Wie wonen er toch achter dat groene hekwerk in de Vijverhofstraat? Vanaf de straatkant is er een mooi groen hofje zichtbaar, omringd door kleine huisjes. Kitty van Welzen is de hoofdhuurder van het Vrouwe Groenevelt’s Liefdegesticht, gebouwd in 1902 en grondig gerenoveerd in 1994. “Ik kwam hier net na de renovatie. Gelukkig paste ik erbij.”
Voor ongehuwde dames
Sinds 1996 woont Kitty van Welzen aan het hofje dat in 1902 speciaal werd opgericht voor bejaarde, ongehuwde dames door Geertruy Groenevelt. Zij liet niet alleen haar naam, maar ook een deel van haar vermogen na aan deze bestemming. Vier regenten - gek genoeg allemaal oudere heren - zijn verantwoordelijk voor het bestuur. Kitty: “Als je vroeger de huur niet kon betalen, konden de regenten dit op zich nemen. Zo is het ook opgericht, als gemeenschap die elkaar ondersteunt.” Tegenwoordig ligt er wat minder nadruk op die community. “We doen niet heel veel gemeenschappelijk, ongeveer tweemaal per jaar wordt er iets georganiseerd, zoals een barbecue.”
Hoofdhuurder
Kitty had geluk: ze kende destijds een bewoonster die een goed woordje voor haar deed. “Ja, ik wilde hier graag wonen. De gedeelde tuin alleen is al heerlijk. En ik woon hier beneden en hoef niet vier trappen omhoog met mijn boodschappen.” Eerder woonde ze op de bovenste verdieping van een wooncomplex aan de Bergstraat. “Leuk hoor, maar oud en heel erg warm in de zomer, door het platte dak. Het trappenhuis werd lastiger en mijn onderbuurman dronk veel en ging af en toe flink tekeer.” Het was tijd voor iets anders, en gelukkig kwam ze bij het Liefdegesticht door de ‘keuring’. De hoofdbewoonster is het centrale aanspreekpunt en nieuwe bewoners gaan eerst met haar in gesprek. Er wordt dan bepaald of diegene hier past en aansluiting kan vinden bij de anderen. “Dat is belangrijk, want anders krijg je heibel. Er was eens een vrouw die niet binnen de groep paste, ze was snel vertrokken.”
“Die keuring is belangrijk, anders krijg je heibel”
Inmiddels vervult Kitty zelf de rol van hoofdbewoonster en dat leverde haar de grootste woning van het hofje op - de hoofdhuurderswoning - van ongeveer 80 m2. Ze nam die rol over toen de vorige hoofdbewoonster overleed. Het was een goede vriendin en Kitty is nog zichtbaar verdrietig. “Ze overleed aan kanker. Het zat eerst in haar longen, toen in haar darmen. Ze was 69 jaar oud, maar stond nog midden in het leven. Ik kende haar al 19 jaar lang en kon bij haar altijd mijn verhaal kwijt. We zaten vaak samen buiten in de zon.”
Van dertig tot in de negentig
Heeft ze met iedereen zo’n goede band? “Met de ene trek je meer op dan met de ander. Iedereen is anders en dat is ook goed. Met z’n allen hebben we het heel gezellig en sommige dames zie ik afzonderlijk nog.” Het grote leeftijdsverschil tussen sommige bewoners hindert niet: de oudste bewoner is in de negentig, de jongste begin dertig. “De oudste bewoonster kan nog prima voor zichzelf zorgen, maar we houden haar natuurlijk in de gaten.” Het hofje is er voor vrouwen, maar soms wordt er een uitzondering gemaakt. “Toen ik hier kwam wonen was er stel dat hier trouwde en een kindje kreeg. Toen het jochie een jaar was zijn ze verhuisd, op den duur wordt het te klein.” De standaard woningen aan het hofje zijn ongeveer 50 m2 groot.
Nooit niet Rotterdam Noord
Kitty is een rasechte Rotterdammer: geboren en getogen in de Rodenrijsestraat, waar ze tot haar 27e woonde. “Daarna woonde ik in de Bergstraat, vervolgens hier. Ik ben verknocht aan mijn stad, al veranderde het flink sinds mijn jeugd. Ze timmeren momenteel goed aan de weg! Het station is er echt op vooruit gegaan, het is nu honderd keer beter.” De Agniesebuurt bevalt haar goed. Kitty houdt zich weinig bezig met wat er allemaal gaande is in de stad: ze leeft haar eigen leven. “Ik vind het prettig dat ik overal dichtbij zit, de winkels en het station. Eigenlijk doe ik alles op de fiets en met het openbaar vervoer. Het Liefdegesticht vind ik bijzonder, het is een oase middenin een oude wijk.”
Landje prikken
Hoewel ze nooit ergens anders woonde dan in Rotterdam Noord, ziet Kitty genoeg van de wereld. Samen met haar zus reist ze veel en graag. “Met mijn jongste zusje ga ik vaak op stap. Mijn andere zussen zijn getrouwd, zij en ik niet.” Samen gingen ze naar Peru, IJsland, Zweden en Noorwegen, Rusland, Zuid-Afrika en Amerika. “Eens in de zoveel tijd prikken we weer een land. Toen ik een tijdje in de bijstand zat, konden die verre reizen niet. We zochten het toen wat goedkoper, door bijvoorbeeld naar Portugal te gaan.” Van alle reizen maakte ze fotoboeken, want fotografie is haar hobby. Her en der staan lijsten die nog aan de muur moeten. “Ik maak veel foto’s in het buitenland, maar ga bijvoorbeeld ook in de herfst op pad met de camera om herfstkleuren vast te leggen.”
Lezen
Een andere hobby: lezen. “Veel literatuur, af en toe een thriller.” Niet voor niets werkt ze in een boekhandel. “Ik houd van boekenwinkels en ga er in het buitenland ook altijd naar binnen. Op het moment werk ik in Gouda in een boekenwinkel. Gelukkig vond ik weer werk, na vier jaar werkloos te zijn geweest. Ik begon ooit bij een boekhandel op de Zwart Janstraat, die bestaat al lang niet meer. Daarna werkte ik in totaal 27 jaar bij boekhandel Edel in verschillende filialen in de Hoeksche Waard: in Oud-Beijerland, Spijkenisse en Barendrecht. De laatste 17 jaar werkte ik er als filiaalhoudster.” Toen ging de zaak failliet. “Ik was toen op een leeftijd waarop je moeilijk weer aan de slag komt. Een oud-collega nam een boekhandel in Gouda over en daar kon ik toen gelukkig weer aan de slag.”
Nieuwsgierig mens
Kitty prijst zichzelf gelukkig, met haar werk, haar reizen en haar plekje aan de Vijverhofstraat. “Ik word gelukkig van een goed boek én van mijn herinneringen, aan reizen bijvoorbeeld. Maar ik heb nog genoeg landen op mijn verlanglijst staan hoor, ik ben een nieuwsgierig mens.” Azië staat hoog op haar lijst en naar IJsland en Amerika wil ze graag nog eens terug. “Dat Colorado Plateau was geweldig mooi. En bijzonder om met mijn zusje te delen, we hebben een goede band en denken hetzelfde. We schelen 7.5 jaar, maar dat maakt niet uit. Ze woont gelukkig dichtbij, in Den Haag.” Ook Kitty’s ouders leven nog. “Ze wonen in een zijstraat van de Provenierssingel en waren laatst 65 jaar getrouwd.” Ze ziet ze regelmatig, al komt zij vooral bij haar ouders, niet andersom. “Mijn vader kon vroeger alles maken. Hij maakte ook het ladekastje in de woonkamer. Hij kon alles met zijn handen, tot hij een herseninfarct kreeg.”
Van Keulen naar Rotterdam
Zowel de singel als het station zijn voor Kitty op wandelafstand, zo is ze snel bij haar ouders en haar zus in Den Haag. Het Liefdegesticht is dan wel omsloten door een hekwerk, Kitty voelt zich er zo vrij als een vogel. “Deze zomer maak ik een fietstocht langs de Rijn. Twee jaar geleden begon ik hier al aan met mijn zus en een vriendin. We hebben hem toen voor de helft gereden, van Bazel naar Keulen. Nu fietsen we van Keulen terug naar Rotterdam.”