‘Licht en lekker middenin het leven,’ zo omschrijft Willem zijn portiekwoning aan de Rochussenstraat in Rotterdam West. Inmiddels woont hij alweer tien jaar in het ‘allenig mannenrijtje’. “Nou ja, dat was het tot voor kort, totdat mijn buurman terugging naar Suriname en ik er een buurvrouw voor terugkreeg. Nu is het geen allenig mannenrijtje meer.” Het mag dan wel een allenig rijtje zijn, eenzaam voelt Willem zich allerminst. Zelfs toen hij vorig jaar met pensioen ging, viel hij niet in het beruchte zwarte gat. “Het is een goddelijke ingreep geweest dat ik hier terecht ben gekomen.”

Bij binnenkomst loop je via de hal de woonkamer in.

De woonkamer met op de voorgrond een antiek bureau dat van zijn vader is geweest. De Karel Appel aan de muur is een foto van het origineel, dat vroeger bij zijn moeder hing. Willems zoon is nu de gelukkige bezitter.

Vreewijk: de langdurige jeugdzonde

Voordat Willem naar Rotterdam-West verhuisde, woonde hij met zijn gezin in Vreewijk. Een langdurige jeugdzonde noemt hij het. “Vreewijk is een slaapdorp. Er is zelfs een TKC: een tuinkeuringscommissie met drie bejaarden. Ze komen dan met een boekje binnen en scoren je tuin. Vervolgens maken ze een ranglijst en als je “geluk” hebt, krijg je een eervolle vermelding en een geranium die je zelf moet ophalen bij het Dienstencentrum. Je mag dus vooral blij zijn als je er nìet instaat.”

Wij woonden in zo’n beetje de blankste wijk van Rotterdam, vol met Janmaat stemmers.

Het ‘rommelkamertje’ met Willems stalen ros. ‘Als je in Noord bent geboren, ga je liever niet naar Zuid, maar eens in de zoveel tijd moet het toch’, zegt hij met een knipoog. “De fietserstunnel waar je dan doorheen gaat, ligt er tachtig jaar en is volgens mij nog in de originele staat. Echt mooi is hij niet, maar toch ben ik er een beetje trots op. Als je de tunnel uitkomt, zie je de SS Rotterdam liggen: een leuke manier om boven de grond te komen met die schuit.”

Een kijkje in de kast verraadt zijn liefde voor koken.

Anoniemer en toch leer je mensen kennen

Na Vreewijk is wonen in het multiculturele Middelland andere koek. “Als je uit zo’n slaapwijk komt, is dit een wonder. Het is een zooitje qua veelkleurigheid maar het gáát gewoon. Daarom is het hier zo lekker, iedereen scharrelt z’n bestaan bij elkaar. Het is anoniemer en toch leer je mensen kennen. Niet in de zin dat je met ze praat, maar dat je denkt: ‘Oh, daar heb je die weer.’ De zwerver, de Surinaamse fietsenmaker die altijd nonchalant een prijs uit z’n mouw schudt… dat is plezierig. Er is geen kale kak, niemand heeft hier de schijn op te houden.”

De afgeschermde glazen ruimte – sommigen noemen het een Chinees balkon – had van Willem niet gehoeven. “Ramen zemen is niet mijn favoriete bezigheid.” Toch zit hij er graag. “Eigenlijk hoort er nog een sigaretje bij… en een wijntje. Het is hier heel gezellig dronken worden in je eentje. Je bed is niet zo ver weg en je hoeft geen trap meer op.”

Als je het hebt over de hotspots in de stad, dan is dit er een!

In de slaapkamer staan her en der wat Beethovenbeeldjes. “Ik had ooit een Beethovenverzameling. Eigenlijk ben ik er klaar mee, maar ik kan ze niet weggooien.”

Boven Willems bed staan wat oude prentjes - uiteraard ook eentje van Beethoven - en een babyfoto van zijn zoon. “Dat rieten ding weet ik niet hoe het heet. Mijn vader kreeg het toen hij klaar was met het bouwen van de Tulipanfabriek in Bilbao. Het wordt gebruikt bij het Baskische kaatsen.”

Drie keer is scheepsrecht

Willem kwam aan zijn woning via een bemiddelingsbureau. De eerste twee bezichtigingen waren bij woningen in de ‘achenebbisj stukken’ van Hillergsberg en Blijdorp. “Je mag dan met een stuk of zes mensen mee op tournee als ze denken dat het misschien wat voor jou is. Gelukkig ging er iemand anders voor.” De derde keer was het raak. “De bemiddelaar zei: volgens mij komt u hier wel voor in aanmerking. De eigenaar bepaalt vervolgens of je het mag hebben. Dat dat zo mocht zijn, heb ik aan de goden te danken.”

Een grote passie van Willem is muziek. Of hij zelf nog wel eens speelt? “Op deze vraag antwoord ik steevast: ‘Ja, maar nu even niet.’” De foto boven de piano is van het oude centraal station, gekocht bij Urban Photos. Rechts: een gedicht van zijn favoriete dichter Rutger Kopland, dat hij kreeg van oud-collega’s.

In de zithoek stond tot voor kort nog een Klippan van Ikea. “Gelukkig ben ik er doorheen gezakt, na tien jaar mag ik best aan een Gispen beginnen.” Boven de bank hangt een schilderij van Clemens Briels en links aan de muur een litho van Armando. “Je hebt mijn Armando’tje toch wel op de foto gezet hè?” Het enige dat hij nog wil, is een nieuw vloerkleed. “Hebben jullie nog tips? Ik laat mij graag adviseren.”

Shit, waren wij ook al buren?

Er is weinig contact tussen de bewoners van het appartementencomplex onderling. “In de lift word je wel eens gedwongen tot een nietszeggend stukje communicatie. Verder zegt iedereen elkaar vriendelijk gedag, meer heb ik niet nodig. Soms komen er mensen binnen waarbij je denkt: shit, waren wij ook al buren?” Een enkele keer is er iets georganiseerd voor alle bewoners. “Er zijn bescheiden fondsen voor zo’n sociaal gebeuren. Ik geloof dat van Opzoomergeld een keer een barbecue voor het hele pand is georganiseerd. Ik ben er toen naartoe gegaan en vond het eigenlijk best wel leuk.”

De koffie wordt gezet met een state of the art koffiemachine. “Ik heb altijd discussies met mijn zoon over wat de beste koffie is. Hij laat zijn koffiebonen helemaal uit Maastricht komen. Ik vind dat onzin, de koffie van de Lidl is minstens zo lekker!”

De tulpen op tafel kocht Willem op de valreep. “Die tip kreeg ik van een vriendin toen ik vertelde over jullie komst. Daar heb je dan toch echt een vrouwenhand voor nodig. Misschien moeten jullie vaker langskomen, dat is goed voor het huis.”

Jazz op zondagmiddag

Of Willem het werkende leven – hij werkte bij een onderwijsadviesbureau – mist? Niet bepaald, hij komt de dagen goed door met koken voor vrienden, op zijn kleinzoon passen, fietsen en musea bezoeken. Op zondagmiddag is hij vaak te vinden in De Machinist. “Een uiterst plezierig ding waar op zondag regelmatig live jazz is. Je kunt er achteloos binnenlopen, een wijntje drinken en weer weg. Een prettige bijkomstigheid is dat ik mij dan in een gezelschap toehoorders bevind waar ik altijd de jongste ben.” Het is duidelijk: het leven van een pensionado in Rotterdam is geen straf. Terwijl hij nog een kopje koffie zet: “Hoor je de wind gieren? Romantisch hè?”