Het verhaal van illustrator Marloes de Vries vertelt als een sprookje. Opgegroeid in Klazienaveen wilde ze er eigenlijk altijd weg, maar een relatie hield haar daar. Een onbedwingbare behoefte aan nieuwe impulsen om haar creativiteit mee te voeden dreef haar toch naar de stad, single. Ze belandde in Rotterdam. “Ik kende de stad niet, maar het voelde direct goed.” In haar appartement van 50 m2 - een universum van beren, boeken en robots - werkt en woont ze. In die volgorde.

Weg uit Klazienaveen

Toen ze met haar jeugdliefde een huis kocht in Klazienaveen, was de reactie van kennissen tekenent. “Wat? Wat is er gebeurd? Jij wilde hier toch weg?!” Dat klopte, maar met haar toenmalige vriend kwam ze er niet uit. “We probeerden een compromis te sluiten. Ik stelde bijvoorbeeld Arnhem voor: wel een stad, maar met veel groen. Hij voelde er niets voor. Toen we samen in New York waren voelde ik des te meer hoe graag ik naar een grote stad wilde.” Ze probeerde Den Haag een maandje uit. “Toen ik terugkwam, was hij er klaar mee. Hij beëindigde de relatie.”

Marloes besloot naar Rotterdam te verhuizen. “Ik hoorde zoveel over Rotterdam, alleen maar positieve verhalen. Over dat er zoveel mogelijk was, nieuwe initiatieven, leuke feestjes. Ik raakte steeds enthousiaster.” Via Facebook vond ze tijdelijke woonruimte, bij een man die naar het buitenland ging en wilde dat er iemand op zijn huis paste. Ze deelde dat huis een paar maanden met drummer Mark, waar we eerder binnen keken. “Dat huis, in het Oude Noorden, was echt mijn droomhuis!” Ondertussen zocht ze door naar een eigen huisje en vond dat in een jaren twintig appartement op de Abraham Kuijperlaan in Bergpolder.

Helaas mag ik in dit huis niet samenwonen

“Ik was ontzettend blij toen ik dit vond. De buurt is leuk, de straat gezellig en divers. Erg populair ook, huizen verkopen hier de laatste tijd als een malle!” Als verse stedeling wist ze niet goed wat ze kon verwachten van een huis en huurbaas. “Dat ging allemaal een beetje vreemd. Eerst kreeg ik de woning toegewezen, toen opeens weer niet.” Ze mocht er uiteindelijk toch intrekken, maar was niet de enige bewoner van de eigenlijke maisonnette. “Op de plattegrond van het huis zag ik dat de halve verdieping hierboven eigenlijk bij mijn huis hoort, maar dat wordt verhuurd aan studenten!” Vreemd. Toch deed (en doet) ze het ermee. Ze houdt haar ogen wel open voor een iets groter appartement in dezelfde buurt. Een huisje waar ze met haar huidige vriend Bram kan samenwonen, want dat mag hier niet.

Op slechts 50 m2 woont en werkt Marloes. “Ik heb een prachtige lichte studio in het centrum, maar doe toch heel veel thuis.” Op bovenstaande foto: Marloes toont haar allereerste gepubliceerde illustratie die ze maakte voor Boekie Boekie.

De overvolle boekenkast van Marloes. “Ik heb nog veel meer boeken, die staan bij mijn moeder omdat ik ze hier niet meer kwijt kan.”

Alleskunner

Dat Marloes ‘iets creatiefs’ zou gaan doen was vanzelfsprekend. Als kind versleet ze al vele potloden en pennen, maar het vak ‘illustrator’ kende ze toen nog niet. “Ik wilde gewoon graag dingen maken en verhalen bedenken.” Op de Kunstacademie koos ze voor de richting Visual Communication, om daarna als grafisch ontwerper en art director aan de slag te gaan. “Dat was achteraf gezien niets voor mij, die drukke bureaus met deadlines. Ik voelde me er niet op mijn plek.” Steeds vaker dacht ze eraan de switch naar illustratie te maken. “Ondertussen had ik verschillende dingen uitgeprobeerd. Ik was grafisch ontwerper en wilde art director worden. Dat lukte. Toen besloot ik daarnaast huwelijksfotografie te willen doen, en dat deed ik vervolgens. Daarna werkte ik ook een tijdje als fotograaf.” In 2010 besloot ze écht voor illustratie te gaan, haar grote liefde. “Eigenlijk voelt het alsof alles vanzelf is gegaan, maar soms besef ik opeens dat het toch best bijzonder is dat ik steeds weer dingen van mijn lijstje kan afstrepen.”

Links: Marloes is dol op beren en maakt regelmatig zelfportretjes waarbij ze wordt vergezeld door een beer (zoals op het kussen hierboven is te zien.) Rechts: Op de zeldzame momenten dat ze niet tekent, fietst Marloes graag. Ze liet deze fiets maken door BR Bicycles in Rotterdam.

Ik vind gewoon veel dingen leuk!

Afwachtend is Marloes allerminst: als ze iets wil, gaat ze ervoor. Onrust is wat haar kenmerkt en ‘ambitieus’ haar middle name. “Ik kan er gewoon niet mee stoppen. Als ik op een zondag niets doe, voel ik me schuldig.” Momenteel werkt ze aan een boek - een graphic novel - samen met een uitgeverij. “Ik was al met deze uitgeverij in gesprek, toen opeens ook een andere, grotere uitgever interesse toonde.” Toch besloot ze bij de kleinere, gespecialiseerde uitgever te blijven. “Dat voelde beter. Bovendien stelde de andere uitgever toen voor om samen een ander boek te maken!” Samenwerken met een uitgever werkt goed voor Marloes, het is een stok achter de deur. “Ik werk nu heel gestructureerd aan mijn graphic novel.” Voor haar boek schrijft ze de teksten ook zelf. “Ja, wat kan ik eraan doen? Ik vind gewoon veel dingen leuk!”

Links: de favoriete prentenboeken van Marloes. “Oliver Jeffers is mijn grote voorbeeld.” Rechts: “Die vaas vond ik bij Bloembinderij Geschikt hier om de hoek, mijn vriend vindt ‘m vreselijk.”

Dagboektekeningen

Marloes’ tekeningen zijn zeker niet alleen zoet. Humor domineert, soms met een zwart randje. Alledaagse situaties vergroot ze uit in haar ‘Journal Doodles’. Dagboektekeningen die ze uit noodzaak begon te maken. Twee keer had ze een ‘donkere periode’. “Ik had nergens zin in, vermeed sociale contacten .” Vooral de tijd vlak na haar verhuizing was moeilijk. “In dat jaar gebeurde zoveel. Een lange relatie verbroken, verhuisd naar een andere stad, weg van veel vrienden en familie. De tekeningen die ik dagelijks maakte, sleepten me er doorheen.” Ze weet nu goed om te gaan met haar aanleg voor dit soort gevoelens. “Ik zie mezelf vooral als een vrolijk iemand, die een minder fijne periode heeft doorgemaakt en daar sterker uitkwam.” In tegenstelling tot veel anderen had ze de behoefte om haar ervaringen te delen, op een typische ‘Marloes manier’. “Ik maakte tekeningen van kleine herkenbare situaties.”

De dingen die Marloes blij maken? Beren, boeken, robots en Star Wars. “Ja, ik ben een echte nerd!”

Niet iedereen snapt dat ik zoveel van mijn leven deel

Door de vele reacties besloot ze haar dagboekschetsen te bundelen. “De reacties waren divers. Sommigen vonden het dapper en putten er zelf steun uit. Anderen snapten er niets van dat ik zoveel van mijn leven deelde.” Marloes schroomt niet haar persoonlijke verhalen, belevenissen, werk in wording en onzekerheden te delen. Via social media bouwt ze met veel volgers zelfs een band op. Met ruim 25.000 volgers op Instagram is er altijd wel iemand met commentaar. Dat maakt Marloes niets uit. Ze riep zelfs op tot het stellen van vragen met #askmarloes. Ze antwoordde in woord én beeld. Wegens het overweldigende aantal vragen was ze genoodzaakt de post te verwijderen, anders komt die graphic novel niet af 😉

Marloes’ post op Instagram, waarbij ze volgers oproept vooral te vragen.
This could get embarrassing but who cares?! Ask me any question you like! What my favourite colour is, my favourite food, my worst date ever, what pencil I use, my idol… Anything goes! I will answer in illustrations or words every day. I’ll try to answer one question a day, so it might be possible I can’t answer all. Aaaaaand go! #askmarloes

Ook schilderen heeft Marloes onder de knie. Fun fact: in haar jeugd was Bob Ross een grote inspiratiebron. In Marloes’ huis hangt van alles aan de muur: kaarten, posters, schilderijtjes, oude foto’s. Vooral veel werk van andere illustratoren. “Ik hang eigenlijk bijna nooit iets van mezelf op, daar ben ik al op uitgekeken zodra het af is.”

In de keuken: mokjes aan de muur en een poster met kruiden die ze zelf tekende.

Open boek

Marloes’ favoriete plekje in huis? ‘Dan toch mijn bed,’ geeft ze na even nadenken lachend toe. “Al zit ik ook graag op de bank, op een heel aparte manier trouwens. Ik zit altijd helemaal op het randje.” Klaar om op te springen en weer aan de slag te gaan. Naast creativiteit ontbreekt het Marloes ook niet aan zelfkennis. Ze excuseert zich regelmatig voor haar eigenaardigheden en onder het mom ‘ik ben een open boek’ schotelt ze de ene na de andere anekdote voor (deze binnenkijker had met gemak drie keer zo lang kunnen zijn). Wij vinden het niet meer dan logisch: je moet een beetje gek zijn om te gek werk te maken!