Geen gillende kinderen en stampende docenten in het oude schoolgebouw aan de 2e Pijnackerstraat. Sterker nog, er is vaak maar één kindje aanwezig. Er wordt dan ook geen les meer gegeven in dit voormalige schoolpand. Wél worden er lessen geleerd en regels verbroken. Het gebouw oogt nog steeds als een school en ziet er, mede door de grondige renovatie een aantal jaren geleden, tiptop uit. Frederique (mede-eigenaar winkelcafé de Zeeuwse Meisjes) was zeer in haar nopjes toen ze in 2015 hoorde dat ze er haar intrek mocht nemen.
Eigen winkelcafé
Na een jeugd in Zeeland en een (studenten)leven in Utrecht, belandde Frederique in 2012 in Rotterdam. De reden? De opening van winkelcafé de Zeeuwse Meisjes op Katendrecht. Samen met vriendin en partner in crime Marlies (in wiens huis op Katendrecht we ook binnen keken) had ze deze droom al veel langer, sinds hun rondreis door Nieuw-Zeeland in 2005. Eindelijk waagden ze de stap. “We hadden er zo lang over nagedacht, nu was het zover! Katendrecht was precies wat we zochten en ik was direct verliefd op het pand.” Aan dat pand moest alleen nog wel het nodige gebeuren.
Links: Frederique zit het liefst op de bank bij het raam. “Ik zit hier ’s avonds graag en val soms zelfs in slaap op dit bankje.”
Opnieuw beginnen
Niet alleen het winkelpand nam ze onderhanden: samen met haar toenmalige vriend kocht ze een kluswoning op Katendrecht, vlakbij de winkel. Ook thuis werd er dus het nodige geklust. Als Frederique er nu op terugkijkt was het een pittige periode. “We werkten hard aan de winkel, we verbouwden ondertussen ons huis én ik raakte zwanger. De eerste twee jaar van de winkel zijn ongelooflijk druk geweest, we deden alles zelf.”
Ik kies nu meer voor mezelf
Dat betaalde zich uit in een goedlopende zaak, maar helaas ook in een kleine burn-out. ‘Ik was op, kon steeds minder hebben,’ vertelt Frederique openhartig over deze periode. Ze leerde zichzelf beter kennen en herkende bepaalde patronen in haar gedrag. “Ik ben een enorme people pleaser en neigde ernaar mezelf weg te cijferen. Opeens zag ik in dat ik zelf ook dingen wilde, ik besefte toen dat ik daar gehoor aan moest geven.” Ze koos voor zichzelf, met als verdrietig gevolg dat haar relatie eindigde.
Antikraak klaslokaal
Hoewel Frederique verdriet had van haar verbroken relatie, had ze ook behoefte aan een nieuwe start. “Ik kende mijn ex al heel lang, uit Zeeland zelfs. Hij was een vriend van mijn broertje en we waren al zó lang samen. Hij is compleet het tegenovergestelde van mij. Daar viel ik ook voor destijds, en ik vind hem nog steeds een geweldig persoon. Het werkte alleen niet meer, het haalde niet het beste in mij naar boven.” Frederique verliet het klushuis op Katendrecht en ruilde dat in voor het antikraak klaslokaal in het Oude Noorden. “Ik hoorde via via van deze school en was direct enthousiast. Het Oude Noorden kende ik nog niet goed, maar ik vind het een heel fijne buurt. Het leeft er. Ik woon pal achter de Zwart Janstraat, daar is genoeg te beleven.”
Ik heb eigenlijk nog niemand uit deze straat gesproken
Hoewel ze vrijwel geen buurtbewoners kent, voelt ze zich er geen vreemde eend in de bijt. “Voor de winkel ben ik natuurlijk nog dagelijks op Katendrecht te vinden, daar speelt nog steeds een groot deel van mijn leven af. Veel buurtbewoners heb ik dus nog niet gesproken. Wel woont er één vriendin in de buurt met wie ik regelmatig een borrel drink bij café De Bel, de leukste kroeg van het Oude Noorden.” Veel vrienden wonen ook op Katendrecht, maar die maken af en toe de oversteek naar Noord. “Laatst organiseerde ik een etentje hier in de tuin, het voormalige schoolplein. Dat vond iedereen erg leuk.”
Overal dwarrelt speelgoed van Gilles, hij voelt zich er de koning te rijk. Frederique: “Het is een fijne open ruimte én we hebben ook nog eens het schoolplein. Hij kan zich dus lekker uitleven hier. Een klein nadeel is dat hij geen eigen slaapkamer heeft. Onze bedden staan pal tegenover elkaar, maar dat gaat tot nu toe goed. Als hij naar bed gaat, ga ik in de keuken zitten en sluit ik de schuifdeuren ertussen.”
Parttime moeder
De helft van de week woont Gilles bij zijn moeder, de andere helft bij zijn vader op Katendrecht. “Ik geniet van beide. Gilles en ik hebben het heel fijn samen. En als hij er niet is, heb ik het rijk voor mezelf alleen en ga ik op pad. Die afwisseling is best fijn. Vanavond ga ik naar een optreden in café de Ouwehoer.”
“De bank was van mijn opa en oma, een prachtig ding. Ik kreeg er ook twee bijpassende stoelen bij, van die grote fauteuils. Dat was teveel van het goede, dus die stonden in de winkel. Toen Wiland (eigenaar van o.a. de Ouwehoer) ze zag, wilde hij er één hebben voor in het café. Ik moest er even over nadenken, maar vond het toch wel zo’n mooi ereplaatsje.. Sindsdien staat er dus één daar, op het Deliplein.”
Frederique heeft wat met hoedjes. “Die onderste is erg oud. Ik vond ‘m bij een tweedehandswinkel in Zeeland en hij bleek van de opa van een goede vriend van me te zijn geweest! Op het label stond de naam van zijn opa. Ik wilde de hoed aan hem geven, maar hij vond het mooi als ik ‘m hield.”
Volle kracht vooruit!
Na twee jaar hard werken, stress, successen, frustratie, confrontatie, verdriet en contemplatie kijkt Fredrique nu positief naar de toekomst. Professioneel ervaart ze meer vrijheid nu ze meer hulp in de winkel heeft van vrijwilligers, stagiairs en vrienden. “We deden de eerste jaren alles zelf. Nu heeft Marlies ook een kindje en ontkwamen we er niet aan. Het is even een gedoe, maar nu dat geregeld is geeft het ook zoveel meer rust.” Dus is er steeds meer ruimte voor nieuwe ideeën en creativiteit.
In een hoekje van de keuken staan de schilderspullen van Frederique uitgestald. Het schilderij rechts getuigt van de wat donkere periode waar ze in 2015 doorheen ging.
Er komt een supermarkt in deze school!
Nu ze haar draai heeft gevonden, hoopt ze dat ze nog een tijd in het schoolgebouw kan blijven wonen. “Kan je je voorstellen dat ze dit gebouw eerst plat wilden gooien?! Het pand is rond 2005 nog gerestaureerd en kreeg daarna als bestemmingsplan een supermarkt!” Dat leek niet meer door te gaan en Frederique dacht dat er in het bestaande gebouw verschillende nieuwe appartementen gerealiseerd zouden worden. Helaas is niets minder waar: de supermarkt komt er toch, liet Frederique ons naderhand weten. “Ik wacht het af. Tot die tijd woon ik hier heerlijk!”