Zo min mogelijk nieuw en zoveel mogelijk hergebruik, dat was het uitgangspunt toen Carine besloot haar huis op het Noordereiland te gaan verbouwen. Ze kocht de zolderwoning aan de Van der Takstraat in 2014, de verbouwing duurde een kleine drie maanden. “Ondertussen woonde ik er gewoon, tussen de rommel. Mijn kleding lag in de badkamer en over mijn bed spande ik elke ochtend een plastic zeil.” Diezelfde ‘rommel’ is nu een belangrijk onderdeel van haar inboedel.

Wonen aan het water

Carine had er haar intrek al genomen toen ze besloot haar zolderwoning tóch te willen verbouwen. “Ik woon er sinds mei 2014, in juli startte de verbouwing.” Ze besloot samen met bevriende interieurarchitect Caroline Tintel dat het de beste optie was. ‘Ik wilde meer licht en meer ruimte,’ verklaart Carine. Tijdens haar zoektocht keek ze daar ook naar uit. Dit huis was het eerste dat ze bezocht, vanwege de ligging aan het water. Daarna bekeek ze nog heel wat huizen, maar kwam in gedachten steeds op het Noordereiland terug. “Ik woonde hiervoor aan de Stieltjesstraat, vlakbij. Het Noordereiland vond ik altijd al een fijne plek vanwege de authentieke sfeer, de vrijheid van het water, de wind die hier waait en het uitzicht op de bruggen.” Het zullen haar Zeeuwse roots zijn.

De keuken vormt een afscheiding tussen het zit- en slaapgedeelte. Carine: “Hier zit ik het liefst.”

Haar zoektocht eindigde waar het begon, bij het eerste huis dat ze bekeek. Hoewel het wat donkerder was dan ze eigenlijk wilde. “Een berging, balkon of tuin op het Westen én ruimtelijkheid. Dat waren voorwaarden. Er zijn nog wel tien huizen de revue gepasseerd, maar dit voelde gewoon goed. Ik zocht geen kluswoning, maar het gebeurde zo.” Omdat Carine eerder al van dichtbij een groot verbouwingstraject had meegemaakt, wist ze waar ze aan begon. “Dat vorige project was zo groot, dit was peanuts. Al duurt een verbouwing altijd net iets langer dan je denkt.”

Haar huis is nu één open ruimte: van de zithoek loop je door de keuken naar het slaapvertrek. “Ik vond dat altijd vreselijk, een open slaapkamer. Maar de wens voor ruimtelijkheid won het toch.”

Boven: Carine samen met vriendin en interieurarchitect Caroline Tintel, die het interieurontwerp maakte.

Het muurtje tussen de keuken en slaapkamer werd gesloopt en voilà: meer licht én vanaf de zithoek zie je nu ook de punt van de Willemsbrug. Haar kast werd opgebouwd als trap, met een zitje naast het raam. Daar zit ze wel eens met een boek, kijkend op de brug.

Die kast lijkt uit het bed te groeien en vervolgt zijn weg langs de wanden, door de rest van de woning. Het meubel werd geheel gemaakt van de oude vloerdelen van het huis. “Er lag een houten vloer in, totaal scheef. De planken staken omhoog dus die moesten eruit, maar het hout was goed en dat wilde ik per se hergebruiken. Toen ontstond dit idee.”

Ik wilde zo min mogelijk nieuw kopen

Samen met Caroline en een bevriende meubelmaker ontstond een meubel dat als een rode draad door het huis is verwerkt. “Het paste precies bij wat ik wilde, een inrichting waarbij ik zo min mogelijk nieuw hoefde te kopen. Ik hergebruik graag en kom bovendien liever niet in woonwinkels.” In plaats van een houten vloer werd er een grijze Marmoleum vloer gelegd, zodat het huis niet de uitstraling van een blokhut kreeg. “Het is bovendien een duurzame vloer, gemaakt van eenvoudig afbreekbare stoffen.”

“Dit kastje is ontstaan door om kratjes heen te bouwen. De blauwe lades komen weer uit een ander kastje wat ik nog had. De meubelmaker maakte dit ervan, samen met de vloerdelen. Dat ging heel organisch allemaal.”

De keuken is een van de weinige dingen die wel nieuw werd gekocht, ‘maar het keukenblad vonden we op Marktplaats voor een paar tientjes.’

De lampen in de keuken maakte Carine zelf, van blikjes en oude kantjes van haar oma. Veel van haar meubelstukken had ze al. “Die bruine stoel was van mijn overgrootopa en moést hier terugkomen.”

Spullen uit Suriname en Kameroen

Verschillende spullen in Carine’s huis, zoals de hangmat en een schilderij, komen uit Suriname. Daar woonde ze een paar jaar. “Ik ging er na mijn afstuderen heen, redelijk out of the blue. Daar heb ik toen ruim vier jaar gewoond en gewerkt. Op den duur miste ik de Nederlandse zelfspot, cynische humor, de zelfreflectie en het kritisch denken. Daarom ben ik teruggekomen.”

Carine vond, eenmaal weer in Nederland, een vaste baan als manager bij een organisatie voor kinderopvang en jeugdzorg. Toch begon het na een tijdje weer te kriebelen. Ze besloot een sabbatical te nemen en vertrok naar Kameroen, voor vrijwilligerswerk.

Hier werken we naar deadlines, daar gaan de dingen zoals ze gaan

“Bij LiveBuild was ik al langer betrokken. Het is een stichting die mensen de kans biedt om hun talenten in te zetten voor een mooiere wereld. Dat doen ze onder andere met water- en schoolprojecten in Kameroen. LiveBuild ondersteunt communities met financiële middelen, de communities zelf dragen bij aan het bouwen en managen van watersystemen.” Carine’s opdracht was om te onderzoeken of ze met lokale partijen een business kon starten om geld te genereren voor de projecten én banen te creëren voor de community. De eerste stappen hiervoor zijn gezet.

“Natuurlijk gaan dingen daar anders, maar de kennis en kunde over de specifieke situatie in Kameroen is daar aanwezig. LiveBuild kijkt waar de krachten en ambities liggen bij mensen, zet daar op in.” Eenmaal terug is het in Nederland weer even wennen. “We maken ons hier erg druk, leggen onszelf strakke deadlines op. Daar gaan de dingen gewoon zoals ze gaan. Of ik terug ga? Ik sluit het zeker niet uit.”

Wij krijgen ondertussen koffie uit Kameroen aangeboden, in koffiekopjes die daar ook door lokale ambachtslieden zijn gemaakt. “We verkopen die koffie via LiveBuild en onderzoeken ook of we de kopjes ook hier kunnen gaan verkopen.”

‘Het is hier nog betrekkelijk rustig op Noordereiland,’ vertelt Carine. “In de zomer zit ik graag bij pop-up restaurant A la Plancha. Ik denk dat er hier veel meer reuring komt na de oplevering van nieuwbouwproject Hof aan de Hef.”

Favoriete ‘buurman’

Op het Noordereiland woont ze in ieder geval naar haar zin, vooral omdat haar zolderkamer past als een warme pantoffel. “Het is niet groot, maar groot genoeg voor mij. Gelukkig heb ik hier beneden nog bergruimte, dat was wel een voorwaarde want daar staan mijn racefiets en mountainbike.” Als fanatieke sporter - van fietsen tot dansen tot adventure races - is Carine ook als ze niet werkt veel van huis. Ze heeft dus weinig contact met buurtgenoten. “Ik ben al zo vaak weg, dus als ik thuis ben, ben ik ook écht thuis.” Het liefst zit ze dan middenin haar huis, aan de keukentafel en met zicht op haar fijnste buurtgenoot: de Willemsbrug. “Dat uitzicht is toch fantastisch!?”