In het kader van de Rotterdam Architectuurprijs 2015 kijken we deze maand binnen bij in totaal vijf genomineerden van de shortlist.
De woontoren 100Hoog - eigenlijk 105 meter hoog - aan de Wijnhaven is onder andere genomineerd voor de Rotterdam Architectuurprijs vanwege de ‘gedifferentieerde buitenruimtes die opvallen door materialisering in hout.’ Voor Ton (art director bij bureau Cheel) en Michiel (adviseur citymarketing Delft) is beide van meerwaarde: ze kunnen niet zonder buitenruimte en eigenlijk ook niet zonder hout, getuige de inrichting. En dan dat uitzicht. Ton: “Vroeger keek ik op de skyline van Rotterdam, nu woon ik er middenin.”
Gezocht: nieuwe woontoren in Rotterdam!
Ton woonde op de Heer Bokelweg (Agniesebuurt) toen hij anderhalf jaar geleden besloot voor nieuwbouw te gaan. “Ik wilde iets anders en vooral iets nieuws.” Hij had interesse in de Zalmhaventoren, maar dat duurde te lang. Ook de Montevideo was een optie, ‘maar dan moet je de brug nog over. Als ik hier in de metro stap ben ik zo op het station voor mijn werk in Amsterdam.’ Na de informatieavond over 100Hoog in de Euromast besloot Ton ervoor te gaan.
Ton: “Er wonen vrienden op de 28e en zij hebben een fenomenaal uitzicht, al is het voor mij net iets te hoog. Qua uitzicht vind ik dit fijner, je zit overal middenin en voelt je onderdeel van de stad.” Op mistige dagen zie je helemaal niets van dit uitzicht vertelt Ton, ‘alles is dan wit.’
Waar ben ik aan begonnen?!
Toen de volgende stap, het kiezen van een verdieping en appartement. Hij zocht een middenweg: niet te hoog, niet te laag. Niet teveel kamers, niet te weinig. Een flexibele muur én op het zuiden. Hij vond het in zijn appartement op de 21e verdieping en is nog steeds blij met zijn keuze. Ton: “Al sloeg de angst me om het hart toen ik tijdens het bouwproces binnen keek. Het was een en al beton, donker en grijs en het oogde piepklein. ‘Waar ben ik aan begonnen?! dacht ik toen.”
Na de oplevering haalde hij weer opgelucht adem: dit was wat hij voor ogen had. Nu alles is ingericht en Michiel bij hem is ingetrokken, is het écht compleet. Michiel: “Ik woonde hier al, maar sinds een paar weken pas officieel. Ik had een huis in het oude centrum van Schiedam, een rijksmonument. Prachtig, met hoge plafonds. Ik heb er een paar jaar met plezier gewoond, maar ben nooit een Schiedammer geworden. Mijn hart ligt toch in Rotterdam. Inmiddels zijn al mijn spullen hier, dat was wel even passen en meten. Gelukkig hebben we een aparte berging beneden.”
Vanaf het appartement op de bovenste verdieping kijk je op de stad, wij zitten er middenin
Met 104 m2 hebben de heren een ruim appartement. Hoe hoger je komt, hoe groter de appartementen worden. Ton: “De penthouses bovenin zijn enorm, ik zou niet weten wat ik met al die ruimte zou moeten!”
Links Michiel, rechts Ton.
De illustratie van de Rotterdamse architectonische iconen is van Saskia Haex, Michiel kreeg het cadeau. Ernaast de houten iconenserie die Muji maakte van internationale bouwwerken. Michiel spaarde ze. “Ik kocht ze stuk voor stuk, het icoon van Berlijn (de Fernsehturm) kocht ik ook in Berlijn. Helaas worden ze niet meer verkocht.”
Donorvader
Ton en Michiel - beide geboren Rotterdammers - kozen voor een indeling met drie kamers: een ruime woonkamer die overloopt in eethoek met open keuken, een aparte logeer- en rommelkamer en een ruime slaapkamer met kleedgedeelte en inloopkast. Ton: “We maakten keuzes puur op basis van de plattegrond, dat is soms best moeilijk. De extra kamer is fijn voor logees. Voor het neefje en nichtje van Michiel en mijn moeder van negentig. En voor mijn dochtertje van vijf, ik ben donorpapa.”
Ton is de vader van Rosa (rechts op de foto), ze is vijf jaar en woont in Amsterdam. “Haar moeder Maria is een vriendin van mij. Ze wilde erg graag kinderen en een aantal jaren geleden belde ze me met de vraag, vlak voordat ik op vakantie ging. Ik heb de hele week met een big smile rondgelopen, wat een eer. Daarna hebben we er goed over gepraat natuurlijk. Ik heb geen rechten en plichten, maar Maria houdt mij overal bij betrokken. Het is het mooiste cadeau wat je kan krijgen.”
Ton: “Dit bureau is van mijn moeder geweest en erg oud, net als zij. Ze is negentig en een echte Rotterdammer. Ze maakte het bombardement mee en dit bureau is gemaakt uit hout en leftovers van de oorlog, omdat er weinig materiaal voorhanden was. Toen we hier introkken heeft Michiel het gerenoveerd. Dat was nodig want het viel ongeveer uit elkaar.” Michiel knapt graag meubelen op en volgt sinds vorig jaar één dag per week een opleiding tot meubelmaker bij het Hout- en Meubileringscollege.
Homohuis
Er zijn dus regelmatig kinderen over de vloer, maar om nu te zeggen dat het huis kidsproof is… Michiel: “Mijn neefje en nichtje waren hier laatst, maar daar is het huis natuurlijk totaal niet op ingericht.” Zelf noemen ze het lachend ‘een echt homohuis’. “Dat roepen we ook steeds, ‘jullie zijn nu in een homohuis, niet aankomen!’ Ze zijn gesteld op hun spullen, waarvan het meeste nieuw werd gekocht. Ton: “Alleen de bank en het bureau nam ik mee uit mijn oude huis. Ik was klaar voor een nieuwe fase in mijn leven.”
Links de keuken en doorgang naar de zithoek. Als je goed kijkt zie je op het bovenste plankje een speelgoedraket staan, iets waar Ton een fascinatie voor heeft. Rechts de bordenverzameling van Michiel. “Ik heb wel de neiging tot verzamelen ja. De borden koop ik alleen zelf, ik krijg ze liever niet van anderen want dan voel ik me verplicht ze op te hangen. Ze hangen hier voor de sier, we eten van doodgewone witte borden.”
Oh God, straks heeft hij een vreselijke smaak!
Voor Michiel was het een cruciaal moment, elkaars interieur zien. “Ik had al lang niet samengewoond en was bang dat we misschien totaal verschilden van smaak, gelukkig is dat niet het geval. De eettafel en stoelen hebben we samen uitgezocht bij Depot Rotterdam, daar zou ik al mijn geld kunnen spenderen.”
“De Bulthaup keuken haalde ik in Duitsland, dat scheelde behoorlijk in de prijs.”
De foto op aluminium kocht het stel bij Galerie Urban Photos op de Pannekoekstraat. Ton: “Ik bracht mijn moeder naar de kapper - heel gay - en toen zag ik dat het uitverkoop was bij de galerie. We zochten toen deze plaat uit. Het is een foto van de Coolsingel in 1967.”
Veel singles, stellen en senioren
In 100Hoog wonen volgens het stel relatief weinig gezinnen. “De appartementen in deze flat hebben een prijskaartje en daarvoor heb je een fijn en nieuw appartement met balkon, maar geen tuin.” ‘Er wonen dan ook veel jonge stellen, senioren, singles en homo’s in de flat’, zegt Michiel. Om zichzelf snel te verbeteren. “Pardon, in de woontoren. Ik mag het van Ton geen flat noemen.” Ton knipoogt.
Vooral expats wonen er met hun gezin. “Eind oktober organiseerde iemand een Halloweenparty speciaal voor de kinderen uit de toren.” Ze zijn blij met hun buren, hebben goed contact, zien elkaar tijdens burenborrels of tijdens de Burendag laatst, met koffie met taart in de binnentuin van het complex. Van die binnentuin maken de mannen zelf weinig gebruik. “Er is nooit zon daar, ik zit liever op mijn eigen balkon in de zon.”
’s Nachts op het balkon
De favoriete plek in huis is de bank, zegt Ton. “We werken, hebben een druk sociaal leven en zijn dus vaak weg. Als we thuis zijn hangen we het liefst op de bank.” Het moment waarop ze hun huis het meeste waarderen is ’s nachts, wanneer ze over een slapende stad uitkijken. Michiel: “Als ik ’s nachts naar de wc moet sta ik daarna wel eens op het balkon te kijken. De hele stad is dan rustig.” Ook vrienden zijn vaak onder de indruk. “Ze blijven maar naar buiten staren!” In de zomer nemen ze bezoek graag mee het water op, nog zo’n voordeel van de buurt.
Terecht genomineerd
Echte nadelen van hun huis en buurt kunnen ze zo snel niet bedenken en de nominatie van 100Hoog voor de Rotterdam Architectuurprijs vinden ze terecht. Ton: “Ik vind de combinatie van het warme rode steen en de witte omlijstingen erg mooi. Het oogt speels, net als het hout dat is gebruikt.”
De inloopkast en kast in woonkamer zijn op maat gemaakt door Robbrecht Vormgeving, een bevriende meubelmaker. De Pastoe stoel was van Michiels’ oma. “Ze had er vier, maar die waren er zo slecht aan toe. Ik heb de beste onderdelen bij elkaar gezocht en deze gebruikt voor twee stoelen. Ik hou van stoelen, het liefst zette ik het huis vol met allerlei verschillende exemplaren.”
Het nadeel? De buurt is té leuk!
Michiel heeft ondertussen een nadeel gevonden. “Het nadeel van middenin de stad wonen is dat alle restaurants en cafés dichtbij zijn. Dat is een voordeel voor je maag, maar een nadeel voor je portemonnee.” Met Alan & Pim’s in de plint, Vessel 11 vlak voor de deur en de Witte de With om de hoek, moet je sterk in je schoenen staan om niet te zwichten wanneer bij thuiskomst maag en koelkast leeg zijn.
Ton heeft een lichte obsessie voor de Space Shuttle en was zelfs bij de lancering van een van de laatsten. Onder het bed ligt een dik limited edition boek, ‘Moonfire’. “Het is een collectors item, daarom pak ik het niet uit want dat vermindert de waarde. Het is zo ongeveer m’n duurste aankoop.” Michiel snapt er niets van. “Zoiets wil je dan toch uitpakken en laten zien?!”
Engelse cottage
De komende jaren genieten Ton en Michiel van hun huis in hartje centrum en hun zicht op de steeds imposantere skyline van Rotterdam. Aan een volgend huis denken ze zeker niet. “Al waren we laatst op vakantie in Engeland en zagen we allemaal van die schattige cottages met tuinen… dagdromen mag hè?”
De XXL hand is gemaakt van papier maché en kocht Ton ooit bij de Bijenkorf, hij stond daar in de etalage. Erachter het uitzicht op de stad vanuit de slaapkamer.
Stem zelf!
Welk woongebouw is volgens jou een terechte winnaar van de Rotterdam Architectuurprijs 2015? Breng zelf je stem uit op één van de genomineerden, dat kan nog de hele maand november. Kijk hier binnen bij een aantal andere genomineerde woningen.