In de aanloop naar het North Sea Jazz Festival (NSJ) kijken we binnen bij Rotterdamse jazzmuzikanten, jazzliefhebbers en organisatoren van NSJ.

Frank heeft als een van de boekers van NSJ een flinke vinger in de pap bij het bepalen van de lineup. We keken binnen in zijn jaren dertig huis in Schiebroek, waar hij woont met zijn vrouw Ester, kinderen Mees en Juul en hond Rover. “Het voelt alsof je in een dorp woont, qua rust en ruimte, maar je zit zó in de binnenstad!”

Het is goed toeven op de Lijsterbeslaan. “Het is lekker rustig wonen met veel licht en frisse lucht. Hoewel het hier best dorps is, is de binnenstad goed bereikbaar en zit je met 25 minuten fietsen op de Wilhelminapier.”

Het schilderij ‘La Revue Nègre’ is gemaakt door de Amerikaanse schilder Easton Davy. Bijna elk jaar exposeert hij met zijn ‘jazz art’ op NSJ. Frank: ‘Ik kreeg drie schilderijen een maand lang op proef, uiteindelijk heb ik deze gekozen. Het ademt blues, waar ik heel veel van hou, en de trompettist lijkt een beetje op Miles Davis.’

Geen leuke wijken, wél leuke straten

Vijf jaar geleden woonde Frank nog met zijn gezin in Utrecht. Door zijn baan als programmeur van LantarenVenster en boeker voor NSJ was hij zó vaak in Rotterdam, dat het voor de hand lag die kant op te verhuizen. En zo geschiedde; vier jaar geleden kochten ze hun jaren dertig woning in Schiebroek. “Toen we besloten een woning in Rotterdam te kopen, kende ik de stad eigenlijk helemaal niet goed. Ik vroeg één van de bestuursleden van het LantarenVenster of hij tips had voor leuke wijken. Hij zei: ‘Je hebt hier geen leuke wijken, je hebt leuke stráten.’ We kregen vervolgens een lijstje met tien straatnamen. Daar zat de Adrianalaan tussen, die zit hierachter. Zo leerden we deze straat kennen.”

Regelmatig krijgt Frank cd’s toegestuurd, alleen de beste bewaart hij. “Ik luister eigenlijk vaker online naar muziek, maar de kwaliteit van een cd is wel erg goed.” Zijn buurman is de gelukkige die alle dubbele cd’s krijgt. “Hij heeft in de afgelopen vier jaar denk ik wel tweehonderd cd’s gekregen. Eens in de zoveel tijd ga ik kritisch door mijn selectie. Nu ik ervoor sta, denk ik dat er alweer wat weg kan. Ik kan hier úren luisteren en cd’s ordenen op genre of muziekinstrument.”

“Ik heb ooit het bevrijdingsfestival in Utrecht georganiseerd, waar een aantal werken hingen van een graffiti kunstenaar. Mijn vrouw heeft hem stiekem de opdracht gegeven een serie te maken voor mijn verjaardag. Dat werden deze drie hondjes.”

Verhuizen op een rotleeftijd

Voor de kinderen was de verhuizing van Utrecht naar Rotterdam een flinke stap. “Vooral voor mijn zoon was het best heavy, zo halverwege de lagere school. Dat is gewoon een rotleeftijd om te verhuizen. Hij heeft inmiddels vriendjes hier in de buurt en op school, maar bezoekt nog regelmatig zijn oude vrienden in Utrecht. Mijn dochter ging precies naar de middelbare school ten tijde van de verhuizing, dat was beter getimed.” Al met al aardt het gezin prima in Rotterdam. Zo doet Franks vrouw, naast haar baan als decorateur, een dag per week met veel plezier vrijwilligerswerk bij Stadsboerderij Natuurtalent.

We hebben de wind mee met de ‘hipness’ van Rotterdam

“Rotterdam vind ik een heel toffe stad. Ik heb altijd gehouden van havensteden; ik ben graag op of rondom het water en heb een fascinatie voor schepen. Verder hebben we natuurlijk de wind mee met de ‘hipness’ van Rotterdam. Het enige waar je een beetje bang voor zou kunnen zijn, is het Amsterdam-effect, met al die toeristen. Maar dat zie ik niet snel gebeuren, daar hebben we te weinig grachten en Middeleeuwse gebouwen voor.”

Hond Rover, die eigenlijk Mees heette toen ze hem als puppy kochten, houdt alles goed in de gaten. “We hadden al een Mees, dus we hebben hem een andere naam gegeven. Toen we hem gingen ophalen, zagen we een mooi bordje met mozaïek, waarop ‘Rover’ stond. Het bleek de naam van zijn overleden vader te zijn. Een beetje triest, maar we hebben hem alsnog Rover genoemd.”

“Ik heb zelf jarenlang in een rock&roll band gezeten, dus ik houd wel van die jaren ’60 stijl. Toch houden we ons interieur strak en simpel. Alleen ontstaan er overal bergen rommel… dat is een constante strijd.”

Oude huizen met verborgen schatten

Het huis is work in progress en er wordt nog volop geklust. Zo zijn er op de eerste verdieping nieuwe wanden geplaatst, is de oude verwarmingsketel weggehaald en de zolder begaanbaar gemaakt. ‘Toen we naar het huis gingen kijken, liet de makelaar de zolder niet eens zien. Zonde, want het is een heel mooie ruimte. We hebben er een vloer in gemaakt en de boel geïsoleerd. Sommige mensen verbouwen hun woning in één keer, maar dat is hartstikke duur. Wij doen het stukje bij beetje, en maken er steeds meer ons eigen huis van.’
Bij het klussen in vooroorlogse huizen, stuit je nog wel eens op iets bijzonders. Zo trof een buurman een granaat aan op zolder. Frank verwacht ook het een en ander tegen te komen. ‘Ik denk dat er hier best nog wat van verborgen waarde zit. Mooie tegeltjes achter het granol bijvoorbeeld. En ik vraag me af wat er onder de vloer op de begane grond zit. Of buiten bij de voordeur… zou er onder het opstapje nog een granito vloer zitten? Daar ben ik erg benieuwd naar!’

De gerenoveerde zolder doet dienst als drumruimte van zoon Mees.

De werkkamer van Frank, met aan de muur een foto van ‘een van de beste jazzdrummers ter wereld’ Brian Blade. “Het is hier heel lang licht. In de lente en zomer zet ik de deuren open, muziekje erbij… beter kan niet!”

Het zijn vaak de drummers die het regelwerk doen. Let maar eens op!

Alles valt op z’n plek

Menigeen benijdt Frank om zijn baan als boeker/programmeur en vraagt hem hoe hij het voor elkaar heeft gekregen. Frank benadrukt dat hij er een lang traject voor heeft moeten afleggen, waarin hij de nodige risico’s heeft genomen. “Ik drumde vanaf mijn twaalfde in verschillende bandjes. Toen al was ik drukker met het regelen van boekingen dan met het schrijven van muziek. Let maar eens op: vaak zijn het de drummers die het regelwerk doen! Hoe ouder ik werd, hoe meer ik erachter kwam dat ik hier mijn werk van wilde maken. Ik ben een aantal keer verhuisd (Achterhoek, Amsterdam, Lelystad, Utrecht en Rotterdam), heb ontslag genomen en ben op latere leeftijd nog kunstmanagement gaan studeren. Ik heb pas vanaf mijn veertigste dat alles op zijn plek valt… en ik ben nu eenenvijftig.” Niet alleen valt alles op z’n plek, Frank zít ook goed op z’n plek in nieuwe thuishaven Schiebroek. “Soms mis ik het oude stadscentrum van Utrecht nog wel eens, maar ik ken hier genoeg leuke plekjes gelukkig. En ik hou van deze ons-kent-ons-buurt. Het is heel gemoedelijk hier!”