Nog steeds rennen er kinderen rond op het vroegere schoolplein. In dat opzicht is er weinig veranderd. Ook de gevel en het trappenhuis verraden de vroegere functie van het gebouw. De woningen zelf daarentegen doen in niets meer denken aan de klaslokalen die het ooit waren. Architect Age (eigenaar Droomhuisfabriek en Fluitman Architecten) is na vijf jaar nog steeds dolblij met zijn huis én visitekaartje. Hij betrok het na twee jaar intensief verbouwen samen met partner Willemijn (psychiater) en dochter Thijsje. Het gezin breidde uit met zoons Maas en Melle. Met 180 m2 is er ruimte genoeg, gelukkig!
Age woont met zijn gezin op de eerste verdieping van de voormalige Hooimanschool in het Oude Westen. “De Omscholing”, zo heet het gebouw nu. Hij koos voor veel hoogteverschillen en een prominent aanwezige trap. “Mijn oom kon dat niet aanzien, met rondkruipende kinderen in huis. Toch werkt het heel goed want het hoogteverschil is minimaal.” Melle van negen maanden kruipt er vrolijk rond. Age: “Juist rond de leeftijd van Melle houden we het scherp in de gaten, maar ze leren er snel mee omgaan.”
Droomproject voor een architect
In 2007 woonden Age en Willemijn in een huurwoning in West toen ze besloten iets te willen kopen. Via het bureau waar hij werkte hoorde Age van de school, een droomproject. De buurt had hun hart al gewonnen. “De hoogte van het schoolgebouw gaf voor mij de doorslag.” De hoge ruimte stelde Age in staat om een extra verdieping toe te voegen. “Als architect zie je, veel meer dan anderen, direct allerlei mogelijkheden en kansen voor een pand.”
Links: om de ruimte van het het pand optimaal te benutten werd er buiten een galerij gebouwd die naar de bovengelegen appartementen leidt. Rechts: het authentieke trappenhuis van de school.
De schooltuin is een groot pluspunt
De verbouwing vond plaats van 2008 tot 2010. De kopers ontwikkelden het project zelf volgens het Collectief Particulier Opdrachtgeverschap. “Doelstelling was de oplevering van negen verschillende woningen en één gemeenschappelijke tuin.” Die tuin is een groot pluspunt, vooral met kinderen. Age: “Ze spelen nu vooral in de tuin, als ze wat ouder zijn kunnen ze de straat op.” Het is een rustige straat, maar op de aangrenzende Mathenesserlaan mogen wel wat extra drempels komen, vindt Willemijn. Verder hebben ze geen negatief woord over de buurt, ‘anders woonden we hier niet.’
Beste buren
Na vijf jaar wonen alle oorspronkelijke bewoners van De Omscholing er nog. Willemijn: “Het is geen woongemeenschap, maar je hebt meer contact dan ‘gewone’ buren. We passen regelmatig op elkaars kinderen.” De grootste discussies voerden ze vijf jaar geleden bij de verdeling van het pand en de kosten. “Het laatste akkefietje ging over de blauwe regen die was gekortwiekt door een medebewoner.” Age en Willemijn kunnen er smakelijk om lachen, ze maken zich niet snel druk.
De kinderen hebben hun eigen speelplek in huis (foto rechts), tussen de keuken en het zitgedeelte in.
Door Willemijn hielden we bij de indeling rekening met gezinsuitbreiding
Ook van de vertraging tijdens de ombouw maakten ze het beste. “We woonden een jaar in Barcelona voor mijn werk, daarna een jaar in Brabant voor Willemijns’ studie. Toen Thijsje werd geboren konden we erin.” In de laatste fase deed Age veel zelf. “Willemijn was mijn opdrachtgever. Ze zorgde ervoor dat we rekening hielden met gezinsuitbreiding. Daar was ik minder mee bezig.” De flexibiliteit van een extra kinderkamer werd ingebouwd. Opvallend is verder dat je in elke ruimte zicht hebt op het geheel, met veel glas en een balustrade. “Dat overzicht is erg prettig.”
De hangende ‘room divider’ (foto links) maakte Age zelf van de schuimplaatjes die als bescherming tussen de Portugese tegels zitten. “Het was een experiment dat best leuk uitpakte.”
Klinkers als sfeermakers
Volgens Age is de buurt de laatste jaren ten positieve veranderd. “Zo is het asfalt van de Nieuwe Binnenweg twee jaar geleden vervangen voor klinkers. Mensen onderschatten wat zoiets doet voor de sfeer van een buurt.” Ze komen graag bij de schommels op het Heemraadsplein, lopen regelmatig op de Binnenweg en eten af en toe wat met de kinderen bij het Westerpaviljoen. “Er is hier genoeg te doen met jonge kinderen.”
Trots op thuis
Thuis zitten ze samen aan de keukentafel en als de kinderen in bed liggen ploffen Age en Willemijn op de bank. Vanaf die plek kijken ze naar het hoge plafond met de eigenhandig opgeschuurde balken, het licht dat er zo gul binnenvalt, de prachtige Portugese tegels en imposante trap. “We zijn er nog steeds trots op.” Voorlopig verhuizen ze niet, maar ‘voor pubers is dit huis misschien te klein’ zegt Age. Al verzint hij ook daarvoor waarschijnlijk een oplossing. Niet voor niets is zijn advies aan iedereen: kijk door de beperkingen heen!