Een ingekorte versie van dit artikel verscheen in de Uitagenda van juli/augustus 2017 (nr. 100, jaargang 11).

Aan de Matheneserlaan woont het jongste filmfestival van Roffa. Hier is het hoofdkantoor van Roffa Mon Amour gevestigd, net als één van diens oprichters. Charlotte van Zanten woont hier, samen met een vriendin – fotograaf Florine van Rees – en haar hondje Midge. Hier wordt fijn gewoond, maar bovenal hard gewerkt. Charlotte’s partner in crime, mede-oprichter Lisa Smith, is er ook dagelijks te vinden. Samen stampten ze vijf jaar geleden een nieuw festival uit de grond dat inmiddels staat als een huis. Charlotte: “‘Dat doen we wel even!’ dachten we in het eerste jaar.”

De Mathenesserlaan, thuis van het jongste filmfestival van Rotterdam.
Erg trots zijn Charlotte en Lisa op de posters en promovideo van dit jaar. Lisa: “Het moest anders dan anders zijn, maar ook redelijk low budget gemaakt worden. Het decor is geheel met de hand gemaakt en geverfd, niets digitaal. Het was een hels karwei maar we zijn er ontzettend blij mee.”

Station Hofplein

Sinds 2012 woont Charlotte in de gehuurde jaren dertig-benedenwoning met tuin. Na uitstapjes naar Brussel en Tokio keerde Charlotte in 2012 terug naar Roffa. Hoewel ze er al vijf jaar bijdraagt aan het culturele klimaat, zit ze gevoelsmatig niet ‘vast’ aan de stad. “Het kan best dat ik volgend jaar in Rio woon.” Nu woont ze aan de Mathenesserlaan in een benedenwoning die tevens fungeert als Roffa Mon Amour HQ. Dit filmfestival richtte ze in 2012 op met Lisa. “We werkten samen bij LantarenVenster, daar ontstond het idee,” vertelt Lisa. “We misten iets op filmgebied in Rotterdam en wilden iets jongs en nieuws doen.” Dus dat deden ze. Ze bemachtigden een toplocatie: het dak van Station Hofplein, zowel een vloek als een zegen. Lisa: “We dachten eerst nog na over Rotterdam Zuid, maar kregen dit in de schoot geworpen. Het was, vooral destijds, een kwetsbare plek.”

Verse films

Met een verhuislift moest tijdens het eerste jaar alles naar boven, een tijdrovende klus die ze flink hadden onderschat. Lisa en Charlotte denken er met zowel trots als afschuw aan terug. In vijf jaar professionaliseerde het festival, en niet alleen qua logistiek. Charlotte: “Het eerste jaar toonden we alleen Hubert Balsfilms. Het jaar erop wilden we meer vrijheid om te programmeren en dit jaar vertonen we onze eerste Nederlandse film, Waldstille.” Het laagdrempelige festival bereikt een jong publiek dat nog niet standaard naar filmhuizen gaat. Lisa: “Via ons maken ze kennis met deze films.” Dat ze een jonge doelgroep aanspreken, vinden de dames belangrijk. Lisa: “Wat jongeren tegenwoordig aan films zien op tv, geeft een vertekend beeld. Voor mij persoonlijk is er echt een deur geopend toen ik me hierin ging verdiepen.” Ze gaan dit jaar nog een stapje verder in het bereiken van de jeugd: voor het eerst is er ook een kinderprogramma, Cinekid (22/23 juli van 11 tot 17 uur).

Regisseurs x Roffa

Bij zowel Lisa als Charlotte is de liefde voor film met de jaren sterker geworden. Daarbij wilden ze beide graag iets betekenen voor een groter publiek. Met Roffa Mon Amour viel alles op zijn plek. Charlotte: “Inmiddels programmeren we ook in LantarenVenster en Kino, met een maandelijks programma waarbij we steeds een regisseur uitlichten, die we ook interviewen.” Ze hechten veel waarde aan hun contact met regisseurs. Hun favoriet? Charlotte: “Johnny Ma! We haalden hem hierheen en hij zat liever in een huis van een vriendin van mij, dan in een hotel. ‘Mag ik niet op je bank slapen, dan kan ik een hele week blijven,’ zei hij. Samen met een vriend heeft hij Rotterdam in die week onveilig gemaakt, haha.” Veel regisseurs gaan graag op het verzoek in om zelf langs te komen tijdens het festival. Ze waarderen het initiatief en zien dat het event veel aandacht en publiciteit krijgt. Charlotte: “We zijn selectief in de films die we vertonen, dat helpt. Zij zijn als het ware de ‘chosen ones.’”

In huis is de liefde voor cinema zichtbaar door de vele filmposters. De Russische en Japanse posters in de woonkamer zijn Charlotte het meest dierbaar. “Er zijn maar weinig spullen waar ik erg aan hecht, maar die posters zou ik bij een brand redden. De ene is een filmposter van ‘L’Empire des Sens’, een softerotische Japanse film van Nagisa Oshima, de ander een voorbeeld van jaren twintig Sovjet-propaganda. Het was een cadeau van mijn vader omdat ik een periode idolaat was van Russische literatuur.”

De nieuwe Xavier Dolan spot je hier!

Charlotte werkt altijd thuis, aan een bureau dat ze in bruikleen heeft van haar vader. Charlotte: “Ik vind het fijn om thuis te werken en wil juist geen kantoor. Elke ochtend ga ik eerst met Midge naar het park en daarna thuis aan het werk. Ik kan thuis goed geconcentreerd werken. Af en toe zit ik bij het Westerpaviljoen hier op de hoek, daar zit je lekker anoniem.”

Screening in the rain

“Er is denk ik geen andere stad in Nederland waar we dit op deze manier konden beginnen,” zegt Lisa. Ze zijn blij met de Agniesebuurt: buurtbewoners klagen nooit (“die koptelefoons werken goed!”). Rotterdam als basis is erg fijn, maar toch verlangt Charlotte naar een buitenlands avontuur. Waarom? “Ik vind Rotterdam een leuke stad, maar ik heb problemen met het Nederlandse weer. Ook tijdens het festival hebben we het daardoor soms echt zwaar gehad. Vorig jaar regende het bijvoorbeeld tijdens de opening.” Ze vertelt over het eerste jaar, waarbij ze een regisseur uit Parijs uitnodigden. “Ze kwam voor ons uit Parijs, maar het regende aan één stuk door. Zó hard, dat we zelfs mensen onder het perron hebben gezet. Alles ziet er dan veel armoediger uit, terwijl het de mooiste plek is als de zon eenmaal schijnt.” De regisseur had er helemaal geen last van, bleek later. “Ze dronk heel wat wijntjes en had het superleuk.”

Geen illusie

Ondanks het weer, de uitdagingen van de locatie en de jaarlijks terugkerende stress, gaat team Roffa Mon Amour vol bravoure verder. Vanuit liefhebberij en idealisme, zeggen ze zelf. Charlotte: “Het is een verlengde van jezelf, dus je denk er niet meer over na waar je wel of geen zin in hebt. Het hoort er allemaal bij en dat maakt het leuk. Je geeft samen heel veel om ergens een succes van te maken.” Een goed voorbeeld is de teaser. De dames omschrijven het maakproces als een hel, maar glunderen van trots. “We maken alles zelf. We willen dat het authentiek is, maar we hebben een krap budget. Het hele filmdecor is door ons eigen team uitgetekend en geschilderd. We wilden iets doen met optical illusion.” Het resultaat mag er zijn en is zeker geen illusie.

Opvallend aan het huis zijn de grote groene tuin (‘dat verwilderde vinden we juist leuk’) en authentieke details, behouden gebleven omdat er jarenlang hetzelfde echtpaar woonde.

Roma Mon Amour?

Roffa Mon Amour is dit jaar jarig en viert extra lang feest. Van 19 tot en met 30 juli zie je dagelijks films op het dak van station Hofplein, stuk voor stuk met liefde geselecteerd. De openingsfilm Dayveon is een must see. Charlotte: “Een heftig onderwerp is hier poëtisch verfilmd. De regisseur componeerde bovendien ook alle filmmuziek én is waarschijnlijk zelf bij de vertoning aanwezig!” Typisch Roffa Mon Amour? De films zijn altijd vers, komen vanuit de hele wereld en zijn gemaakt door minder bekende, maar veelbelovende regisseurs. Nieuw dit jaar: Throwback Thursday, met de eerste films van de inmiddels allergrootsten. Charlotte: “Dat is leuk en versterkt ons concept: bij Roffa Mon Amour kan je zomaar de nieuwe Xavier Dolan of Fernando Mirreilles zien.” Inmiddels organiseren ze ook La Notte, ‘Nacht van de andere film’. Charlotte: “Dat was altijd de doelstelling, om op den duur alleen maar met film bezig te zijn.” Charlotte en Lisa zijn nu fulltime met film bezig, die doelstelling is behaald. Uitbreiden over de grens, dat is nu de droom. Charlotte: “Waarom geen Roma Mon Amour?” Tja, waarom niet?