Een doorzonwoning staat niet op haar wensenlijst: een bijzonder huis, dat wilde Shehera Grot (fotograaf, docent) graag. “Ik heb altijd gezegd dat ik graag in een boerderij, een oud schoolgebouw, een fabriek of een herenhuis wilde wonen,” vertelt ze. Tijdens haar studie leken dat wensen voor later, totdat ze een kamer in een prachtig pand in Kralingen kreeg. “Dat herenhuis heb ik in ieder geval alvast afgetikt,’ zegt ze grijnzend.

“Het duurde even voordat ik de charme ervan inzag,” vertelt Shehera over haar huis. “Ik kreeg via via een tip voor een kamer in deze woongroep, toen ik net begon aan de Kunstacademie. Daar heb ik vier jaar gewoond, totdat dit zolderappartement vrij kwam. De vorige bewoonster had er ruim dertig jaar gewoond! Het stond vol met spullen, aan de ene kant waren de balken paars en aan de andere kant zalmkleurig.” De woning leek klein en donker, terwijl Shehera juist meer ruimte en licht wilde. “Bovendien had ik plannen om naar Rotterdam West te verhuizen.” Toen de vorige bewoonster begon met opruimen, werd het huis met de dag leuker en gaf Shehera het toch een kans.

“Ik ben erg blij met mijn eettafel en vind vooral de poot zo mooi. Het is ook een vondst van Marktplaats.” Aan vrijwel al haar meubelen, ook deze tafel, zit een verhaal vast. Shehera vertelt enthousiast over het gedoe om vervoer te regelen, de foto in ELLE Decoration van precies dezelfde eettafel (het bleek een bekend design!) en over alle mooie personen achter veel van haar spullen.

Vogelnestje

“Ik woon hier nu met veel plezier en noem het vaak mijn vogelnestje, het is het hoogste huis in de straat. Je kijkt hier boven iedereen uit, terwijl mensen hier niet makkelijk naar binnen kijken.” In haar vogelnestje hoort ze ook daadwerkelijk veel vogels, vertelt Shehera. “Daar moest ik wel aan wennen, ik werd er zelfs wakker van. Op een nacht dacht ik zelfs dat er werd ingebroken, maar het was een duif die op het dak rondscharrelde.”

Pocketcamera portfolio

Shehera woont al haar hele leven in Rotterdam. Ze werd geboren ‘op Zuid’ in Tarwewijk en verhuisde op haar zevende naar Vreewijk, waar haar moeder nog steeds woont. “Ik studeerde Management, Economie en Recht (MER) en wilde daarna de Master Kunstbeleid volgen. Daarvoor moest ik eerst een minor aan de kunstacademie volgen. Ik fotografeerde in die tijd veel. Toen ik voor die minor bij de academie in Den Haag ging kijken, bedacht ik – min of meer voor de grap – dat ik ook kon proberen toelating te doen.”

Ik maakte exposities en een lesprogramma over slavernij

Hoewel ze geen ervaring had met een spiegelreflexcamera en haar portfolio dus bestond uit foto’s gemaakt met een pocketcamera, werd ze toch aangenomen. Een mooie prestatie. Toch maakte ze de opleiding niet af. “Ik had er al een aantal jaren studiebeurs opzitten en was inmiddels een langstudeerder. Na drie jaar stopte ik om me vervolgens te richten op eigen kunstprojecten. Mijn geld verdiende ik in de horeca.”

Het was toen – in 2014 – precies 150 jaar geleden dat de slavernij werd afgeschaft, een onderwerp dat Shehera fascineert. “Ik had veel werk rondom dit thema gemaakt en samen met andere kunstenaars organiseerde ik een expositie, spoken word en debatten over slavernij.” Brutaal als ze is, stuurde ze een mail naar het ROC met de vraag of ze het een interessant thema voor een lesprogramma vonden. Een schot in de roos. “Het werd mijn eerste kennismaking met lesgeven, maar dat ging heel natuurlijk allemaal. Ik kon gewoon als mezelf voor de klas staan, niet als het beeld dat ik had van een leerkracht.”

Leren door te doen

Het lesgeven beviel zo goed, inmiddels werkt ze als docent op de Weekendschool in Rotterdam Zuid. “Ik begeleid een klas van dertig leerlingen, 2,5 jaar lang. Elke zondag laat ik ze een ander avontuur beleven.” Ze leert ze bijvoorbeeld welke beroepen er bestaan en wat ze inhouden. “Als je tien bent denk je nog dat je alles kunt worden. Na de CITO-toets komt vaak de teleurstelling dat sommige beroepen niet haalbaar zijn, maar wij laten ze zien dat er zoveel meer mogelijk is.”

Elke zondag laat ik mijn leerlingen een avontuur beleven

Haar leerlingen leren wat het inhoudt om een krant te maken, door zelf een krant te maken. Ze leren meer over kunst, om het vervolgens zelf te maken. Ze leren wat een gynaecoloog doet en leren vervolgens zelf te hechten. “Soms komt zo’n gynaecoloog zelfs met een placenta aanzetten!” Ze leert haar leerlingen eigenlijk haar eigen levenswijze: leren door het gewoon te doen.

“Het beeld van het Chinese biddende vrouwtje (rechts) en dit schilderij gemaakt van vlinders vind ik het mooist. Ze herinneren me aan mijn ooms positieve persoonlijkheid.”
In Shehera’s huis staan veel spullen van een overleden oom. “Die spullen hebben extra betekenis.”

Grote thema’s reduceert ze tot een begrijpelijke boodschap, zoals ook het thema slavernij. “Eén van mijn leerlingen zei dat Nederlanders slecht waren, omdat ze slavernij in stand hielden door exotische producten te kopen. Ze had een tas van Primark naast haar tafel staan en ik vroeg haar vervolgens of ze wist van de zware omstandigheden waaronder die kleding vaak wordt geproduceerd. Dat wist ze niet. Wat er in de kledingfabrieken gebeurt is eigenlijk een moderne vorm van slavernij.”

Must have: persoonlijkheid

Haar uitgesproken persoonlijkheid zie je terug in haar huis. Letterlijk, want er hangt veel van haar eigen werk. “Mijn werk weerspiegelt waar ik mee bezig ben; een gesprek, ervaringen op reis, een relatie die overgaat. Omdat er zoveel van mezelf in zit, raak ik aan die werken gehecht en verkoop ik het dus liever niet. Ook al vind ik niet alles meer even mooi – zoals mijn eerste werk van de academie – er kleven zoveel herinneringen aan dat ik het niet weg kan doen.”

Daar, hoog in Kralingen, komt Shehera tot rust in haar zithangmat. “Dat is mijn favoriete plek in huis, zo relaxed. Ik kreeg ‘m van een vriendin, hij komt uit Suriname. Je kunt er heerlijk in slaap vallen.” Veel van haar verdere meubels zijn zelfgemaakt of gekocht via Marktplaats. “Standaard kasten of banken passen vaak niet, omdat het huis zo scheef is. Dan maak ik het gewoon zelf.”

“Als iets niet klopt in huis, word ik onrustig. Door bijvoorbeeld kleurencombinaties die niet werken of een compositie die niet klopt. In eerst instantie waren alle wanden wit. Dat klopte niet. Daarna schilderde ik één wand donkerblauw, daar waar mijn schilderijen ophangen. Toen klopte het. Het gaat niet om een perfect plaatje, maar of iets gevoelsmatig klopt.”

Shehera’s inrichting is een verzameling van tweedehands vondsten, zelfgemaakte spullen, eigen kunstwerken en erfstukken. “Mijn spullen zijn een uiting van mijn persoon en mijn leven. Ze komen uit mijn verleden, uit mijn familie en van reizen. Zo moet een fijne woonplek ook precies zijn, vind ik. Jouw persoonlijkheid moet in je huis zitten.”