Sophie (Sophie de Vos Fotografie) woont alweer bijna een jaar in ‘haar’ oude school op de Rodenburgstraat in Overschie. Ze is de enige bewoner van het pand, de overige ruimtes zijn verhuurd als atelier. Daarnaast huist er één keer per maand een heavymetalband op zolder. “Ik wist niet dat die ruimte überhaupt verhuurd was. Bij hun eerste oefensessie leek het of er helikopters overvlogen! Maar ze hebben alles geïsoleerd en appen nu steeds heel lief of ik thuis ben.”
Terug naar de Rotterdamse roots
Sophie studeerde autonoom beeldende kunst in Arnhem. Ze woonde er een paar jaar en verhuisde vervolgens naar Amsterdam. Daar kwam zij via leegstandbeheer in een oud bejaardentehuis terecht, bijzondere woningen zijn haar dus niet vreemd. Toen Sophie daar moest vertrekken, besloot ze terug te gaan naar haar roots. “Ik ben in Rotterdam opgegroeid en wilde wel weer terug. Veel van mijn vriendinnen wonen er nog, net als mijn vriendje en familie.” Via dezelfde organisatie die het bejaardentehuis beheerde, kwam de oude school op haar pad. “Ze zochten een stel, maar niemand meldde zich. Toen kwam ik ervoor in aanmerking. Ik woon hier echt super en betaal een schijntje. Het enige nadeel is dat ik niet weet wanneer ik er weer uit moet.”
Overschie: alleen om te wonen
Hoe enthousiast Sophie ook is over haar woning, over Overschie is ze - ondanks alle ontwikkelingen daar - iets minder te spreken. “Ik vind Overschie eigenlijk best saai, behalve de Schie zelf. Het is hier gewoon een beetje een dorp. Ik hou meer van de drukte van de stad, mijn sociale leven speelt zich dan ook af in het centrum en Blijdorp.” Toch lijkt haar grote woonkamer bij uitstek geschikt voor goede feestjes. “Haha, ja maar helaas valt dat tegen. Het is hier veel te gehorig voor feestjes! Voor je het weet staan de buren op de stoep. De jongens van de metalband moeten ook echt niet proberen om na 23:00 uur nog door te spelen.”
Op haar prikbord hangen wat eigen foto’s en een flyer van FLTR projectspace, een project dat ze onlangs startte. “Ik werk drie dagen per week als gallerieassistent bij Bob Smit Gallery. Het viel mij op dat een kleine ruimte met etalage gebruikt werd als opslag. Ik stelde voor er een expositieruimte van te maken; er komt tenslotte al geïnteresseerd publiek. Mijn baas ging akkoord en ik kreeg de vrije hand. Elke zes weken staat er een nieuwe kunstenaar centraal.”
Toekomstdromen
Enige tijd geleden hingen Sophie’s foto’s bij een kunstbeurs. “Ik heb er twee werken verkocht. Het waren de eerste werken die ik aan iemand - buiten vrienden of bekenden - verkocht. Dat was best bijzonder.” Ze wil zich steeds meer op haar eigen projecten richten. “Van drie dagen wil ik naar één dag werken voor de art gallery. De rest van de tijd ga ik dan aan de slag met dingen waar ik écht blij van word.” Zo zou ze graag iets met modefotografie doen of “hoffotograaf” worden voor project BlueCity010 in voormalig zwemparadijs Tropicana. “BlueCity010 wil met allerlei bedrijfjes bijdragen aan een circulaire economie. Ze zorgen er samen voor dat er geen afval wordt geproduceerd, door elkaars reststoffen te gebruiken. Ik zou dit proces dolgraag in beeld brengen.” Sophie komt haar dagen wel door, want naast fotografie houdt ze zich ook bezig met tekstuele werken. Een selectie hiervan kun je tot eind deze maand zien op de expositie In this moment in Root.
Een wc vol verdrietige jongetjes
Als je goed kijkt, zie je her en der afbeeldingen van huilende jongetjes, het begin van een verdrietige verzameling. “Ik wil ooit een wc vol verdrietige jongetjes. Ik vind verdriet namelijk iets heel moois. Op de kunstacademie maakte ik in mijn derde jaar een fotoserie genaamd ‘I’m fine’. Ik begon ermee omdat iedereen steevast ‘Goed!’ antwoordt als mensen vragen hoe het gaat. Ik wilde de andere kant laten zien. Het is toch best gek dat je alleen huilt in je eentje of bij mensen die je goed kent?” Voor het project ‘I’m fine’ ging Sophie met mensen (bekenden én onbekenden) de studio in. Ze praatte met ze en liet muziek horen, net zo lang tot ze huilden. Vervolgens legde ze hen op de gevoelige plaat vast. Het resulteerde in een interessante serie, die onlangs te zien was bij Studio de Bakkerij op de Bergweg. Huilen is ok dus! Toch waren wij stiekem best blij dat we het droog hielden tijdens ons bezoek.